در جنوب ایران یک پهنه آبی عظیم، منبع اصلی و تأمینکننده نیاز پروژههای شیرینسازی آب بهشمارمیآید.آب خلیج فارس و دریای عمان، شور و گرم است که هزینه و انرژی بیشتری برای شیرینسازی میطلبد اما خط ساحلی بسیار طولانی و نزدیکی به بسیاری از کلانشهرها و شهرهای بزرگ فلات مرکزی مانند اصفهان، یزد، کرمان و مراکز صنعتی این چالش را توجیهپذیر میکند. در شمال ایران نیز دریاچه خزر وجود دارد که با آب تقریبا لب شور، بهمراتب برای فرآیند شیرینسازی مناسبتر است. میزان شوری آن حدود یکسوم اقیانوسهاست، که به کاهش چشمگیر هزینههای انرژی و استهلاک تجهیزات منجر میشود. کارشناسان معتقدند این منبع میتواند آب استانهای شمالی و حتی انتقال به بخشهایی از فلات مرکزی را پشتیبانیکند.
در سالهای اخیر گامهای بلندی در رابطه با توسعه نیروگاههای شیرینسازی در کشور برداشته شده و در حال حاضر بیش از ۱۰۰واحد شیرینسازی آب دریا در استانهای ساحلی جنوبی بهویژه هرمزگان، بوشهر و سیستان و بلوچستان و در استانهای شمالی گیلان و مازندران در حال ساخت یا بهرهبرداری است.
پروژههای بزرگ و موفق مثل واحد شیرینسازی آب قشم، کیش، بوشهر و عسلویه که بهطور فعال در حال تأمین آب شرب و صنعتی هستند، ثابت میکند این کار امکانپذیر است.هرچند وزارت نیرو اعلام کرده ظرفیت نصبشده شیرینسازی آب به بیش از ۱.۲میلیون متر مکعب در روز رسیده است و برنامههای بلندمدتی برای افزایش چندبرابری این ظرفیت وجود دارد اما مشکلات آنقدر نزدیک و مردم درگیر کمآبی شدهاند که نمیتوان به بلندمدت فکر کرد و میبایست در کمترین زمان ممکن بهترین و بزرگترین تصمیمات گرفته شده و طرحها و برنامهها عملیاتی شوند.